Disconnection – Drama Monologue

Featured

The disconnection between us was mutual. I felt no friendship nor hate, but there was no goodness attached either. To them, I was just someone who was present, not important, and whether I was to be there the next day or not would make no major difference in day or night. The relationship was like commensalism, where one would partially benefit from the other’s presence, but the presence of one would not benefit the others. I was just there, and I was nothing special to them.

Disconnection – Jani van der Watt

The Outsider – Donna Williams

Dood Gebrandmerk in my Brein

Dit is nie die eerste keer dat die gedagte van dood oor my brein vasgegom word, en ek dit probeer af trek nie, maar dit is onmoontlik om dit af te trek sonder dat stukkies weefsel saam afgeskeur word. Die blitsige pyn van jou mees verstandige orgaan, wat stadig maar seker, verlore word met elke probeerslag. Ek kan later nie meer dink nie, want elke spoor van dinge deurdink is verlore. Al wat oorbly is die verskriklike gewig van depressie wat my hart besmet het. En ek kan nie ontslae raak van hierdie parasiet nie. Dit voel asof die enigste manier om die parasiet uit my bloedstroom te kry, die metode van are oopsny en uitbloei is. Wanneer alle vorms van logies deurdink weg is, neem die hart mos oor.

Vriendloos – ‘n Drama Monoloog

Ek is weereens terug by hierdie bekende plek van eensaamheid wat gepaard gaan met vriendloosheid. Dit klink dalk melankolies, of vervelig, maar dit is alles behalwe dit, want as ek eensaam is beteken dit daar is niemand naby my nie – beide fisies en metafories – en as niemand naby my is nie dan is die angstigheid ook nêrens te siene nie. Met ander woorde: ek is op my eie en dit mag dalk soms eensaam wees, maar die gebrek aan vriende beteken ‘n gebrek aan groepsdruk, en die gebrek aan groepsdruk beteken ‘n gebrek aan stres en seerkry.

As ek op my eie is dan is daar geen skrillende klanke van vriende wat saam lag en tekere gaan oor meninglose grappe of stories nie. Ek verstaan nie die humor nie. Dalk is dit hul manier van stres hanteer of iets, maar dit raak my net nooit nie. Ek dink dit is sinloos om oor die sinlose dinge te praat waaroor hulle altyd praat, maar ek kan verstaan as hierdie onderwerpe vir hulle tydelike geluk bring. Die manier hoe ek oor dinge dink is dalk die rede hoekom ek nou vriendloos is (en nee ek is nie besig om myself jammer te kry nie): omdat ek volgens mense ‘n vervelige persoon is wat net al die pret bederf. Dit verduidelik seker ook hoekom hulle my nooit na dinge nooi nie, en ook hoekom hulle nie my uitnodigings aan hulle wil aanvaar nie. Maar dis reg, dit pla my nie. Nie almal hoef van jou te hou nie en nie almal is verplig om jou vriend te wees nie. Of dalk is ek net nie ‘n lekker persoon nie.

Dis ‘n siklus, het ek agtergekom. Ek ontmoet iemand, ons doen dinge saam, ek beskou hulle as ‘n goeie vriend, ons praat oor onsself en deel dinge met mekaar, ons vorm ‘n groepie (indien ons nie alreeds was nie), ons doen een of twee dinge saam, hulle begin minder met my praat, ek begin agterkom dat hulle my uitsluit of kortaf is met my, ek sien die groep gaan doen dinge sonder my, ek besef dat ek nie veel vir hulle beteken nie en dat my idee van ons vriendskap nie ‘n werklikheid was nie, en dan distansieer ek myself van hulle omdat ek besef dat hulle my nie nodig het nie, dat hulle my nie sien soos wat ek hulle sien nie. En dit maak altyd baie seer.

So kom ek tot by die gevolge dat dit beter is om nie eers te probeer om vriende te maak nie. Hierdie manier van dink klink baie pessimisties, maar jy kan my nie kwalik neem as ek klaar weet hoe dinge gaan uitdraai nie. Dit is hoe ek myself beskerm teen mense wat my wil seermaak – ek sny hulle uit my lewe, want as hulle niks vir my beteken nie dan kan hulle my ook nie seermaak nie. Dit noem ‘n mens eenvoudig selfrespek, en eensaamheid sal my ten minste nooit uitsluit nie.

-Jani van der Watt

Verwerping – Drama Monoloog

Ek dink elke dag daaraan. Dis asof die gebeurtenisse in laerskool steeds aan my vas klou soos ’n kat met skerp kloue wat diep in my vel in boor. Dit skeur beide ou en nuwe wonde oop wat ek myself aangedoen het, en wonde wat ander vir my gegee het. Ek wens ek het geweet hoe om die wonde permanent toe te maak. En ek wens ek het geweet hoe om dit net te laat gaan en te vergeet dat dit ooit gebeur het.

Verwerping is een van die emosies wat ek op ’n baie vroeë ouderdom ontdek het. Ou en redelik onduidelike herinneringe, soos daai keer in graad 6 toe Carla ’n lelike briefie vir my in klas gestuur met ’n mannetjie wat sy aspris lelik geteken het en daar was ’n pyltjie getrek waarop daar “Jy” gestaan het. “Ek” was daardie lelike mannetjie met sproete oor my gesig en ’n deurmekaar bos rooi hare waarvoor almal sou lag. En ek, denkende dat ek haar moet terugkry, het ’n paar veranderinge aan die mannetjie gemaak en die briefie terug vir haar gestuur. Daardie selfde dag het die juffrou my geroep na klas. Blykbaar het ek lelike briefies vir die klas gestuur. Maar juffrou wou nooit luister na wat ek te sê gehad het nie want ek was net ’n deurmekaar spul met ADHD wat sleg gedoen het in skool en gesukkel het om op te let in klas. Juffrou sou eerder ’n onskuldige slim kind met goeie punte en ’n stabiele familie glo, iemand wat nooit die klas “ontwrig” het nie, as wat juffrou – of enigiemand – ooit vir my sou glo.

Ek onthou in graad 6 toe Rachel vir my ingelig het dat my netbalspan my nie in die span wou gehad het nie, omdat ek volgens hulle sleg gespeel het. Ek het vir baie lank sleg gevoel daaroor. Miskien was ek net ’n las wat my span afgebring het al het ek hoe hard probeer om ’n bydrae te maak tot ons sukses. En miskien, het ek gedink, sou die span beter wees sonder my daarin. Ek kom net in die pad van ons span se sukses, en ek weet nie hoekom ek ooit gedink het ek sou ’n goeie bydra kon maak nie. Want al wat ek nog ooit gedoen het was om in die pad te kom. As ek nou terugdink daaraan, was dit heel moontlik een van die redes waarom ek opgehou het met netbal.

In graad 7 het ek vir die eerste keer aanvaarding gekry by ’n klasmaat – ’n seun. Ons het langs mekaar gesit in die klas en ek het van hom gehou. Maar die aanvaarding het nie lank gehou nie want hoe meer hy my leer ken het, hoe minder wou hy met my te doen gehad het. Ek was te hiperaktief, te dom, te dromerig, te hoopvol, te irriterend, te vreemd, te ongewild, te lelik, te ék… Ek moes geweet het dat die vriendskap tussen ons nooit lank sou hou nie – nes al my vorige probeerslae met ander vriendskappe. En een van die aakligste dinge wat enigiemand ooit kan ervaar is wanneer iemand vir hulle die wêreld beteken, maar die ander wil niks met jou te doen hê nie. Ek neem hom nie kwalik of enigiets nie, ek weet dat ‘n mens nie met almal oor die weg te hoef kom nie, maar wanneer hierdie proses oor en oor herhaal word met verskillende mense kan ‘n mens net een ding aanvaar – dat jy eenvoudig net nie ‘n lekker persoon is nie. Ek is ‘n vervelige persoon en dit is waarom niemand naby my wil kom nie. Dit is onmoontlik om lief te wees vir my wanneer ek aan die binnekant so misluk is.

Ek weet nie waar ek hoort nie. My hele lewe lank is ek maar net ’n teenwoordigheid, en of ek nou teenwoordig is die een dag of nie, sal geen verandering maak aan die wêreld nie. Dit sal geen verandering maak in die mense wat ek glo ’n mens “vriende” sal noem nie. Ek is maar net teenwoordig, en ek weet dat almal so veel gelukkiger sou wees as ek nie was nie.

Ek is die stil, angstige kind wat in die klaskamer sit met oorfone aan.

Ek is die skaam, teruggetrokke kind wat bang is om dinge van myself met ander te deel.

Ek is die verwerpte kind wat gehoor wil word, wat spasie wil opneem, wat vir ander wil wys dat ek ook hier is.

Ek is ook hier…

Verwerping — Jani van der Watt